Co to są zaburzenia zachowania? Psychiatra dziecięcy odpowiada...

Zaburzenia zachowania jedne z najczęstszych zaburzeń wieku dziecięcego jakimi zajmuje się psychiatra dziecięcy. Dotyczą one 5-10% dzieci i 5-10% i nawet 24% adolescentów.

Zaburzenia zachowania a zachowania ryzykowne. Jaką różnicę widzi psychiatra dziecięcy?

Zaburzenia zachowania i zachowania ryzykowne nie są tym samym. Psychiatria dziecięca określiła zachowania ryzykowne jako te, które prowadzą do wystąpienia szkód zdrowotnych, społecznych i socjalnych natychmiast lub w przyszlości. Wlicza się do nich spożywanie alkoholu, samookaleczenia, nadmierne podejmowanie ryzyka. Mogą one być jednym z elementów zaburzeń zachowania, które diagnozuje psychiatra dziecięcy, ale mogą też być przejawem nieprawidłowego przeżywania trudności wieku dojrzewania. Innymi słowy zaburzenia zachowania to zespół objawów, w skład którego mogą wchodzić zachowania ryzykowne. Zaburzenia zachowania to zaburzenie, które diagnozuje i leczy psychiatra dziecięcy.

Psychiatra dziecięcy nie widzi chuligana!

Psychiatra dziecięcy diagnozując dziecko z zaburzeniami zachowania dokonuje analizy sytuacji zdrowotnej, rodzinnej i społecznej w poszukiwaniu czynników, które mogły przyczynić się do wystąpienia lub nasilenia zachowań problemowych. Tylko u niewielkiego procenta dzieci zaburzenia zachowania mają podłoże biologiczne, co nie musi się równać predyspozycjom genetycznym. U tych pacjentów psychiatra dziecięcy powinien podjąć wczesne działania, ponieważ zaburzenia zachowania występują już we wczesnym dzieciństwie i często osiągają duże nasilenie. W pozostałych przypadkach szczegółowa analiza sytuacji dziecka pozwala wyłonić czynniki środowiskowe, które przyczyniły się do wystąpienia zaburzeń zachowania. Psychiatra dziecięcy nie widzi chuligana, bo dziecko nie kształtuje się samo w oderwaniu od rodziny, szkoły czy kolegów.

Jakiezaburzenia zachowania diagnozuje psychiatra dziecięcy?

Najczęstszym typem zaburzeń zachowania jakie diagnozuje psychiatra dziecięcy jest zaburzenie opozycyjno-buntownicze, które charakteryzuje się nieadekwatnymi do wieku i fazy rozwoju:

  • wybuchami złości,
  • nieuzasadnionym oporem,
  • kłótniami z dorosłymi,
  • lekceważeneim norm,
  • złośliwością i mściwością,
  • nieprzyjmowaniem winy na siebie nawet w obliczu ewidentnych dowodów,
  • nadmierną wrażliwością na krytykę i obrażaniem się

Najczęstszą przyczyną tych zaburzeń zachowania jest niekonsekwencja wychowawcza. Należy jednak odróżnić te zachowania od normalnej fazy rozwojowej separacji od matki przypadającej na 20-30 miesiąc życia dziecka, którą powszechnie nazywa się buntem dwulatka. Psychiatra dziecięcy odpowie na wątpliwości rodziców.

Pozostałe zaburzenia zachowania obejmują objawy zaburzenia opozycyjno buntowniczego, a ponadto wiele innych dyssocjalnych, agresywnych i buntowniczych zachowań, które łamią normy społeczne i powszechnie przyjęte regóły współżycia społecznego. Zalicza się do nich między innymi:

  • notoryczne kłamstwa mające na celu uzyskanie korzyści lub uniknięcie konsekwencji,
  • bójki,
  • wagary
  • zastraszanie
  • pozostawanie poza domem przed 13 r.ż. mimo zakazu opiekunów lub ucieczki na noc z domu
  • znęcanie się nad innymi osobami lub zwierzętami,
  • kradzieże,
  • włamania, 
  • wandalizm w tym podpalenia

Psychiatra dziecięcy oprócz obecności w/w zachowań u dziecka musi stwierdzić poziom funkcjonowania w grupie. Jest to istotny element diagnozy ze względu na rokowanie. Najgorej rokują pacjenci, którzy zaburzenia zachowania prezentują w grupie kolegów i dobrze w niej funkcjonują.

Z czym psychiatra dziecięcy różnicuje zaburzenia zachowania?

Zaburzenia zachowania ograniczone do środowiska domowego należy różnicować przede wszystkim z używanem narkotyków, dopalaczy czy innych substancji psychoaktywnych oraz depresją. Ta ostatnia w wieku dziecięcym może swoimi objawami tworzyć obraz niemal identyczny jak zaburzenia zachowania.

Psychiatra dziecięcy w ustaleniu diagnozy analizuje również dynamikę objawów. Zaburzenia zachowania, których podłożem są jedynie czynniki środowiskowe, w tym wychowawcze kształtują się powoli, często dopiero w wieku młodzieńczym i są rozumiane i częsiowo akceptowane przez rodziców jako przejściowa faza dojrzewania. Zaburzenia zachowania mogą również towarzyszyć takim zaburzeniom rozwojowym jak autyzm dziecięcy, zespół Aspergera czy upośledzenie umysłowe.

Każde zaburzenia zachowania wymagają wnikliwej oceny psychiatry dziecięcego, ponieważ mogą wynikać z czynników środowiskowych, ale mogą być także manifestacją poważniejszych zaburzeń psychicznych. Rokowanie jest tym lepsze im szybciej podjęta zostaje terapia u psychologa dziecięcego i leczenie u psychiatry dziecięcego.

Jeśli występują wątpliwości co do podłoża istniejących zaburzeń pamiętaj, że psychiatra dziecięcy wyjaśni wątpliwości.

KONTAKT

Polub nas na facebooku

Zobacz g+